Kilka rad psychologa dziecięcego na temat tego, jak wspierać i rozmawiać z dziećmi o wojnie na Ukrainie:
1. Rozmawiaj i stwórz do tego przestrzeń.
To ważne, byśmy rozmawiali z dziećmi, pytali, czy mają pytania, zapewnili, że chcemy z nimi rozmawiać i odpowiadać na pytania. Dzieci uczęszczają do placówek, mają kontakt z innymi dziećmi. Rozmawiają ze sobą, słuchają otaczającego świata. Dowiedzą się o wojnie, usłyszą słowo wojna.
2. Nazywaj i akceptuj emocje. Wszystkie.
Tak jak my, dorośli, boimy się, smucimy i złościmy, tak również i dzieci doświadczają mnóstwo emocji. To niezwykle ważne (zawsze, a teraz szczególnie), by się nimi zaopiekować i zaakceptować każdą emocję. To, co niewypowiedziane, chowa się „do środka”. Męczy, dusi, przytłacza.
3. Bądź uważny na katastrofizację. U siebie u i dziecka. Skup się na tu i teraz.
Ważne, aby być uważnym na komunikaty, które kierujemy do dziecka i do innych wokół. Pytajmy dzieci: co o tym wiesz? Co myślisz? Czym się martwisz.
4. Bądź uważny na zmiany w zachowaniu dziecka.
Dzieci w różny sposób mogą przetwarzać trudne informacje. Mogą być bardziej zamyślone, rozkojarzone, spięte, częściej się złościć. Jeżeli obserwujemy nowe, niepokojące zachowanie u dziecka warto nazwać to, co widzimy oraz okazać empatię i troskę.
5. Wyłącz wiadomości w TV.
Nie włączaj kanałów informacyjnych w TV przy dziecku. Obrazy strzelania, bombardowania, cierpienie ludzi są dla dzieci za trudne, nie są one w stanie tego przetworzyć.
6. Wprowadź ćwiczenie oddechowe i relaksacyjne.
Ważne jest zatrzymanie się, relaksowanie, wprowadzenie ćwiczeń oddechowych i uwalnianie emocji. Doskonale sprawdzą się tutaj ćwiczenia oddechowe, bajki relaksacyjne.
7. Poczucie bezpieczeństwa – najważniejsze jest bycie razem.
Bezpieczeństwo jest przede wszystkim w domu. Poczucie bezpieczeństwa tworzymy my. To co się dzieje jest trudne, dzieci mogą spotkać się z trudnymi informacjami, ale to na ile będą się czuły bezpiecznie, zależy przede wszystkim od nas.
8. Zwyczajność.
Czasami mamy poczucie, że kiedy dzieje się coś ważnego, trudnego, to należy coś zmieniać. Szczególnie wtedy, gdy jest trudno, potrzebujemy jednak troszczyć się o zwyczajność, o codzienność i toczyć zwyczajne życie.
9. Dbaj o siebie. Napełniaj emocjonalny kubeczek.
Gdy nasz kubeczek jest pusty lub prawie pusty – nasze potrzeby nie są zaspokojone, wówczas nie mamy także zasobów, energii, jesteśmy rozregulowani emocjonalnie. W takiej sytuacji trudno nam funkcjonować, a tym bardziej troszczyć się o kubeczki naszych dzieci.
Cały artykuł znajdziecie Państwo na stronie: https://dzieciecapsychologia.pl/jak-wspierac-i-czy-rozmawiac-z-dziecmi-o-wojnie-w-ukrainie/?fbclid=IwAR2J9va9KRMfijhJ0TtBzf1q7n2pBrJAY8r5uaxgNH7CYtNQdq5gcETiVEY
